Maréchal Pétain
Voluit Henri Philippe Benoni Omer Joseph (Philippe) Pétain, ook bekend als maarschalk Pétain werd op 24 april 1856 geboren in Cauchy-à-la-Tour en stierf op 23 juli 1951 in Île d'Yeu. Hij was een briljant militair tijdens de Eerste wereldoorlog die hem tot maarschalk van het Frans leger bracht. Hij werd vaak de held van Verdun genoemd. Tijdens de Tweede wereldoorlog daar speelde hij een heel andere rol en collaboreerde met de Duitse bezetters na de capitulatie van Frankrijk. Hij installeerde het Vichy régime dat hij op dictatoriale wijze regeerde. Hij is door zijn rol in de Tweede Wereldoorlog een van de meeste controversiële persoon van Frankrijk de afgelopen eeuw.
Zoon van een boer in Artois koos hij 1876 voor een militaire carrière, hij slaagde maar net het toelatingsexamen voor de militaire school van Saint-Cyr, de meest prestigieuze officieren school van Frankrijk. Hij was een middelmatige student. Als infanteristofficier werd hij legerinstructeur en kwam al snel in aanvaring met de legertop in verband met een andere doctrine, hij was door de evolutie van moderne artillerie voorstander van defensieve tactieken. Voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog had hij het niet verder gebracht als kolonel van een infanterieregiment.
Een maand na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd hij brigadegeneraal en na de Slag van de Marne divisiegeneraal. Zeer geliefd bij zijn troepen omdat hij ze niet nutteloos in de strijd wierp.
In 1915 werd hij bevelhebber van het eerste leger en bij het begin van de Duitse aanval op Verdun werd hij ernaartoe gestuurd met zijn eerste leger. Een van zijn uitspraken was “Il ne passeront pas” maar ondanks zijn overwinning naar 10 maanden werd hij weggepromoveerd omdat de legertop het niet eens was met zijn manier van oorlog voeren.
In 1917 werd hij opperbevelhebber van het Frans leger, om generaal Nivelle te vervangen, net diegene die hem weggepromoveerd had. Er was muiterij ontstaan en Pétain slaagde erin de rust terug te laten keren. Hij blies de grote offensieven af, gaf betere leefomstandigheden aan de troepen en regelmatiger verlof. Desondanks werd hij niet door de geallieerden benoemd tot gemeenschappelijk opperbevelhebber, die eer kwam generaal Ferdinand Foch toe. Toch haalde Foch en Pétain gezamenlijk grote successen. Na de wapenstilstand werd hij benoemd tot Maarschalk.
Na de Eerste Wereldoorlog voerde Pétain nog eenmaal een Frans leger aan: in 1925 en 1926 leidde hij in Marokko de Franse troepenmacht die samen met Spaanse troepen een einde maakte aan de Rifoorlog. In 1934 werd hij minister van defensie in een kortstondige regering maar weigerde deel te nemen aan de volgende regering. Hij was het niet eens met de politiek en hield zich afzijdig.
In september 1939, kort na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd Pétain gevraagd om deel te nemen aan de regering wat hij weigerde. Na de inval op 10 mei 1940 werd weer beroep op hem gedaan en deze keer aanvaarde hij het wel. Hij werd vicepremier zonder portefeuille. Toen de nederlaag van Frankrijk in zicht was en de regering Parijs uitvluchten om naar Algerije te vluchten besloot Pétain in Frankrijk te blijven, hij was van mening dat ze de nederlaag moesten accepteren en een wapenstilstand te ondertekenen.
Na de eerste minister de laan uitgestuurd te hebben noemde Pétain zichzelf premier en hield een dag later op 17 juni een toespraak op de radio waar hij pleite om de strijd op te houden en kondigde een herstel van Frankrijk aan onder zijn bewind, dat werd door de bevolking positief onthaald. Op 22 juni werd in Compiègne de wapenstilstand met Duitsland ondertekend. Petain mocht van de Duitsers een deel van Frankrijk besturen en mocht ook nog beschikken over zijn oorlogsvloot.
Pétain vestigde zich in Vichy net onder de demarcatielijn met de Duitse bezette zone. Hij werd beschouwd de enige te zijn die Frankrijk kon redden. In Londen nam General de Gaulle openlijk afstand van zijn vroegere chef en wou de strijd voortzetten vanuit Londen. Maar Pétain genoot van de steun van de meerderheid van de Fransen en werd op zijn 84 dictator van Frankrijk. Op 3 oktober keurde hij het Jodenstatuut goed dat inhield dat sommige beroepen niet meer door Joden mochten uitgeoefend worden. Hij kantte zich niet tegen het Naziregime en arresteerde ook verschillende politici. Op ontmoette hij Hitler en drukte die zijn hand, de collaboratie was een feit. Op 24 april 1944 werd hij zwaar onder druk gezet en sprak hij de bevolking toe om niet deel te nemen aan de gevechten. Op 20 augustus werd hij door de Duisters weggevoerd naar Duitsland. Na lang aandringen mocht hij terugkeren naar Frankrijk in april 1945, hij werd bij het oversteken van de Grens gearresteerd.
Op 23 juli 1945 verscheen de 89-jarige Pétain voor een bijzonder hooggerechtshof, daar kreeg hij de doodstraf. De Gaulle zette deze om in levenslang en werd hij naar het fort van Ile de l’Yeu overgebracht. In juni 1951 werd hij overgebracht naar een huis in de hoofdplaats Port-Joinville waar hij op 95 jaar overleed en twee dagen later begraven werd op het zeelieden begraafplaats.
